Trouble Maker [6]
"Obeng, jom turun makan. Dah masak dah ni! Tak lapar ke?" Aku ketuk lagi pintu biliknya. Tapi, tak ada balas pun. Senyap terus. Apa tak kena dengan Obeng ni? Tembak karang... baru tahu.
"Obeng, jom turun makan. Dah masak dah ni! Tak lapar ke?" Aku ketuk lagi pintu biliknya. Tapi, tak ada balas pun. Senyap terus. Apa tak kena dengan Obeng ni? Tembak karang... baru tahu.
"Obeng, nak turun ke tidak. Kalau tak nak, orang turun sekarang. Tinggalkan Obeng sorang-sorang dan kalau lapar, jangan cari orang. Dengar tak?" Aku nak ketuk pintu dia lagi tapi berat pula tangan. Nak tengok respon Obeng. Sengaja aku hentak-hentak kaki kuat kat lantai. Pura-pura nak pergi turun bawah. Tapi, mata tetap kat pintu bilik Obeng. Nak buka ke tidak?
Pintu terkuak.
Obeng keluar.
Muka menyampah habis pandang aku.
Siap jelir lidak pulak tu!
"Macam budak kecik!" sindir Obeng lalu jalan turun ke bawah. Aku ketap bibir.
"Obeng ni menyampahlah!!!" Aku jerit kecil. Tak tahu sama ada Obeng dengar ke tidak sebab lepas 10 minit Obeng pergi baru nak marah.
"Obeng, Yaya... mari turun makan. Apa yang lama sangat kat atas tu." Suara Hajah Jariah dah bergema ke ruang atas walaupun tak marah tapi rasa tegas. Aku kaget. Obeng tak turun lagi.
"Dengar tu... nak makan ke tidak, nanti lapar jangan cari Obeng." Aku dengar suara orang gelak. Dan sah-sah dia tu! Memang...
Aku sekarang rasa nak cekik aje Obeng ni, pastu bagi makan kat buaya. Padan muka! Aku pula gelak jahat depan dia. Tak balas balik, tak sah hidup gamaknya.
"Penyibuk!"
***
"Assalamualaikum..." Aku ukir senyum. Manis depan dia yang tayang muka masam, pahit, payau depan aku. Entah apa tah, budak ni asyik duk mencuka je.
"Waalaikumusalam, apa?" Obeng balas tanpa riak. Tegas dan tegang.
"Nak suprise tak?"
"Tak nak."
"Serius ni? Orang buat khas untuk Obeng tahu. Nak tak?"
"You kalau tak kacau hidup orang, memang tak boleh hidup ekk?" Obeng sindir aku. Aku tahan geram, tepuk dada kiri. Suruh bersabar dengan sikap Obeng yang sarkastik.
"Memang tak boleh hidup. Rasa nak mati habis dah, tak cukup nyawa. Boleh orang nak nyawa Obeng tu sebagai tambahan untuk buat spare-part?" bidas aku geram. Geram sangat-sangat. Obeng memang menyakitkan hati. Sungguh.
Obeng tenung aku tajam. Aku balas balik tenungan dia. Lagi tajam. Sungguh. Ingat aku takut!
"Huh, you memang cari pasal kan? Suprise apa?" soal Obeng malas. Pandang aku pun tidak. Asyik melekat je dengan novel kat tangan. Macam perempuan.
"Pandang oranglah bila orang bercakap." Aku tarik novelnya. Peluk erat-erat ke dada.
"Bagi balik buku tu." Obeng bangun. Dia dah marah sebab aku nampak dia pakai blusher kaler pink kat muka dia. Penuh.
Aku geleng kepala. "Tak mahu kecuali...Obeng..." Sengaja aku lambat-lambat, hehehehe...
"Apa? You nak suruh apa? Nak buat apa?"
"Obeng, kena makan kek orang masak tu. Coklat." Senyum. Aku penat-penat buat untuk dia. Keluar pergi beli barang, balik rumah terus masak. Untuk dia jugak.
"Kek? Siapa suruh buat? Obeng tak nak." Dia terus duduk kembali atas kerusi. Pandang jauh-jauh arah laman. Aku merengus.
"Cis, hari tu minta macam nak sangat. Orang dah buat, tak mahu pula. Sakit hati je." Aku terus blah tinggalkan dia. Buku dia aku hempas atas lantai. Obeng pandang aku, dan aku jelir lidah. Obeng dah genggam penumbuk, konok-konon nak tumbuk aku. Ada aku kisah?
"You..".
Waktu kaki aku dah pijak anak tangga pertama, Obeng panggil aku. Aku toleh lihat dia dah berdiri belakang aku. Tak jauh, dekat jugak.
"Mana kek? Nak makan. Nanti merajuk pula." Obeng buat muka selamba, suara yang tanpa nada manis. Biasa-biasa gitu. Aku angkat kening.
"Kat dapur."
Aku terus naik tangga, tapi Obeng buat kakiku berhenti melangkah pada tangga ke duapuluh. Aku tinjau bawah. Nampak wajah Obeng sungul. Sedih. Aku rasa bersalah. Terus aku menapak laju turun ke bawah. Aku pandang wajah Obeng.
"Jom ke dapur, makan kek. Yaya, temankan Obeng." Aku koyak senyum. Dia balas senyum aku. Lagi mekar berkembang.
"Thanks dear..." Aku tergaman. Hati aku rasa tercarit-carit. Kejamnya Obeng.
"Welcome." Aku terus berlalu ke dapur. Tinggalkan Obeng yang terhegeh-hegeh ikut langkah aku. Hati aku jadi sebak. Sampai bila kami begini? Bila aku nak beritahu keluarga?
Obeng... jangan buat Yaya terperangkap dengan mainan sendiri, rintihan aku hanya aku tahu. Aku tak sanggup lagi tapi tak boleh.
"Mana kek? Cepatlah..." Suara Obeng menyapa aku yang mengelamun seketika. Aku lihat dia yang tersenyum. Aku senyum seget.
Pintu terkuak.
Obeng keluar.
Muka menyampah habis pandang aku.
Siap jelir lidak pulak tu!
"Macam budak kecik!" sindir Obeng lalu jalan turun ke bawah. Aku ketap bibir.
"Obeng ni menyampahlah!!!" Aku jerit kecil. Tak tahu sama ada Obeng dengar ke tidak sebab lepas 10 minit Obeng pergi baru nak marah.
"Obeng, Yaya... mari turun makan. Apa yang lama sangat kat atas tu." Suara Hajah Jariah dah bergema ke ruang atas walaupun tak marah tapi rasa tegas. Aku kaget. Obeng tak turun lagi.
"Dengar tu... nak makan ke tidak, nanti lapar jangan cari Obeng." Aku dengar suara orang gelak. Dan sah-sah dia tu! Memang...
Aku sekarang rasa nak cekik aje Obeng ni, pastu bagi makan kat buaya. Padan muka! Aku pula gelak jahat depan dia. Tak balas balik, tak sah hidup gamaknya.
"Penyibuk!"
***
"Assalamualaikum..." Aku ukir senyum. Manis depan dia yang tayang muka masam, pahit, payau depan aku. Entah apa tah, budak ni asyik duk mencuka je.
"Waalaikumusalam, apa?" Obeng balas tanpa riak. Tegas dan tegang.
"Nak suprise tak?"
"Tak nak."
"Serius ni? Orang buat khas untuk Obeng tahu. Nak tak?"
"You kalau tak kacau hidup orang, memang tak boleh hidup ekk?" Obeng sindir aku. Aku tahan geram, tepuk dada kiri. Suruh bersabar dengan sikap Obeng yang sarkastik.
"Memang tak boleh hidup. Rasa nak mati habis dah, tak cukup nyawa. Boleh orang nak nyawa Obeng tu sebagai tambahan untuk buat spare-part?" bidas aku geram. Geram sangat-sangat. Obeng memang menyakitkan hati. Sungguh.
Obeng tenung aku tajam. Aku balas balik tenungan dia. Lagi tajam. Sungguh. Ingat aku takut!
"Huh, you memang cari pasal kan? Suprise apa?" soal Obeng malas. Pandang aku pun tidak. Asyik melekat je dengan novel kat tangan. Macam perempuan.
"Pandang oranglah bila orang bercakap." Aku tarik novelnya. Peluk erat-erat ke dada.
"Bagi balik buku tu." Obeng bangun. Dia dah marah sebab aku nampak dia pakai blusher kaler pink kat muka dia. Penuh.
Aku geleng kepala. "Tak mahu kecuali...Obeng..." Sengaja aku lambat-lambat, hehehehe...
"Apa? You nak suruh apa? Nak buat apa?"
"Obeng, kena makan kek orang masak tu. Coklat." Senyum. Aku penat-penat buat untuk dia. Keluar pergi beli barang, balik rumah terus masak. Untuk dia jugak.
"Kek? Siapa suruh buat? Obeng tak nak." Dia terus duduk kembali atas kerusi. Pandang jauh-jauh arah laman. Aku merengus.
"Cis, hari tu minta macam nak sangat. Orang dah buat, tak mahu pula. Sakit hati je." Aku terus blah tinggalkan dia. Buku dia aku hempas atas lantai. Obeng pandang aku, dan aku jelir lidah. Obeng dah genggam penumbuk, konok-konon nak tumbuk aku. Ada aku kisah?
"You..".
Waktu kaki aku dah pijak anak tangga pertama, Obeng panggil aku. Aku toleh lihat dia dah berdiri belakang aku. Tak jauh, dekat jugak.
"Mana kek? Nak makan. Nanti merajuk pula." Obeng buat muka selamba, suara yang tanpa nada manis. Biasa-biasa gitu. Aku angkat kening.
"Kat dapur."
Aku terus naik tangga, tapi Obeng buat kakiku berhenti melangkah pada tangga ke duapuluh. Aku tinjau bawah. Nampak wajah Obeng sungul. Sedih. Aku rasa bersalah. Terus aku menapak laju turun ke bawah. Aku pandang wajah Obeng.
"Jom ke dapur, makan kek. Yaya, temankan Obeng." Aku koyak senyum. Dia balas senyum aku. Lagi mekar berkembang.
"Thanks dear..." Aku tergaman. Hati aku rasa tercarit-carit. Kejamnya Obeng.
"Welcome." Aku terus berlalu ke dapur. Tinggalkan Obeng yang terhegeh-hegeh ikut langkah aku. Hati aku jadi sebak. Sampai bila kami begini? Bila aku nak beritahu keluarga?
Obeng... jangan buat Yaya terperangkap dengan mainan sendiri, rintihan aku hanya aku tahu. Aku tak sanggup lagi tapi tak boleh.
"Mana kek? Cepatlah..." Suara Obeng menyapa aku yang mengelamun seketika. Aku lihat dia yang tersenyum. Aku senyum seget.
Bersambung....
No comments:
Post a Comment